اثر دفعات خوراک دهی روی قابلیت هضم، تولید و ترکیب شیر در گاوهای شیرده: متاآنالیز و متارگرسیون

هدف از این مطالعه بررسی اثر دفعات تحویل جیرۀ کاملاً مخلوط شده روی قابلیت هضم در کل دستگاه گوارش، تولید و ترکیب شیر در گاوهای شیرده با استفاده از روش های متاآنالیز و متارگرسیون بود. در این مطالعه از 14 آزمایش شامل 25 مقایسۀ آماری بین گروه های آزمایشی (دفعات خوراک دهی بیشتر) و شاهد (دفعات خوراک دهی کمتر) که شرایط لازم برای متاآنالیز را داشتند، استفاده شد. داده ها با استفاده از روش اندازۀ اثر در نرم افزار stata/se آنالیز شدند. افزایش دفعات خوراک دهی در روز، مادۀ خشک مصرفی را کاهش داد (تفاوت میانگین وزن داده شده = 134/0‒ کیلوگرم در روز)، اما اثری روی تولید شیر نداشت. سطح علوفۀ جیره و روزهای شیردهی، منابع ناهمگنی تفاوت میانگین استانداردشدۀ مادۀ خشک مصرفی بودند. در این متاآنالیز دفعات خوراک دهی بیشتر اثری بر غلظت چربی شیر و غلظت و تولید پروتئین شیر نداشت. افزایش دفعات خوراک دادن، قابلیت هضم الیاف را بهبود داد (تفاوت میانگین وزن داده شده = 663/5 درصد). نتایج متارگرسیون تک متغیره نشان داد که افزایش دفعات خوراک دهی در جیره های با سطح غلات بالا باعث بهبود قابلیت هضم الیاف گاوهای شیرده شد، اما در جیره های با سطح علوفۀ بالا باعث کاهش هضم الیاف شد. به طورکلی، تحویل جیرۀ کاملاً مخلوط شده با سطوح مساوی از کنسانتره و علوفه، سه بار در روز در مقابل یک بار، مادۀ خشک مصرفی را کاهش داد ولی روی تولید شیر اثری نداشت.